De maandopdracht van Birdpix voor oktober is  “Fotografeer een reigerachtige”. Een Blauwe Reiger,  Grote- of Kleine Zilverreiger of een Koereiger. Die Koereiger gaat niet lukken, dan moet ik naar Artis ofzo. Blauwe Reigers daar struikel je bijna over, dus hoe moeilijk kan het zijn. Het weer blijft prachtig en een paar keer in de week fiets ik de polder door gewapend met camera. Vorige week telde ik twaalf stuks BR en dan stap ik voorzichtig af en ga heel laag sluipend naar de vogel die meestal gevlogen is als ik de juiste positie heb ingenomen. En als de vogel wel blijft zitten, wil ik graag dat hij/zij een flinke vis vangt zodat ik tenminste een leuke foto kan laten zien.

Tja, wel een eng glibberig ding in de bek maar verder niet interessant. Een beetje een rommelige foto, daar win je geen wedstrijd mee.

Deze Blauwe Reiger liep in het pas gemaaide gras onder aan een dijkje en speurde naar iets eetbaars. Ik ben de dijk afgekropen en zag in mijn gedachte een dikke kikker in zijn bek, hij kwam niet verder dan wat grassprieten.

In de polder Zeevang waar ik ’s morgens voor negen uur was zag ik deze Grote Zilverreiger die sierlijk in het gras landde. Niet slecht… maar winnend?

Afgelopen vrijdagavond reed ik samen met Petri in diezelfde polder en daar was het best wel rustig wat vogels betreft. Petri had me een Tapuit beloofd 🙂 maar nee hoor, niet gezien. Maar gelukkig wel een Grote Zilverreiger, jammer genoeg stond de vogel erg ver weg. Het licht werd snel minder dus de ISO waarde moest omhoog.

Zoals je ziet het “blauwe uurtje”. Met de koeien op de achtergrond vind ik het wel een leuk beeld. En met prooi… het gaat in de goede richting 🙂

Hier heb ik de foto wat meer gecropt en nu is de vraag… wat is het slachtoffer, een muis, een rat, een mol?

Nog een laatste foto van de GZ voordat het licht uitging! Het sfeertje staat me erg aan qua licht en kleuren. Geen egaal groen gras maar door de kruiden fijn kleurend.

Komende anderhalve week moet ik nog maar op zoek naar een meewerkende reiger, dichtbij en met een reuze prooi in zijn bek.

 

Vanmorgen ben ik in de auto gestapt om een rondje in de polder te rijden, polder de Zeevang. Daar was ik lange tijd niet geweest en het leek me wel leuk om te kijken wat daar zit wat vogels betreft. De Smienten zaten zoals gewoonlijk in grote groepen bij elkaar te “fluiten”. Er vloog een Buizerd over de weilanden en twee Torenvalken, verder waren er een stuk of vier Grote Zilverreigers en evenzoveel Blauwe Reigers. Vanuit de auto heb ik verschillende vogels gefotografeerd, het is daar nogal smal en omdat er steeds auto’s willen passeren is het soms wat lastig. Maar ik kan toch wel wat leuke foto’s laten zien.

De Blauwe Reiger een bekende verschijning maar deze mooie vogel verveelt me nooit.

De Stormmeeuw, op de achtergrond zie je met wat fantasie. een boerderij en een huisje. Door hoe het licht daarop valt, krijg je een leuk effect vind ik.

Een Witte Kwikstaart op paal 59.

Een Torenvalk op paal 52.

En een Graspieper op een lelijk ijzeren hek, maar het piepertje is wel mooi…

 

In augustus heb ik tijdens een wandeling in de duinen bij Bakkum deze Groenpootruiter kunnen fotograferen. Bij een meertje kwam hij zomaar uit de lucht “vallen” en liep als een bezetene langs de oever op zoek naar iets eetbaars. Het was nog een klus om dat driftige beestje goed op de foto te krijgen, een kwestie van snel reageren zullen we maar zeggen.

Ook al zijn ze kort na elkaar gemaakt, er zitten maar een paar secondes tussen, zie je toch een groot verschil qua lichtval.

Bij deze foto moest ik meer naar rechts fotograferen en komt de foto wat koeler over…

Hier liep hij/zij recht voor me en zie je minder water en meer grond/zand en krijg je een warmere tint. In ieder geval was ik blij met deze kans, heb ik nog een mooie wandeling gemaakt en liep later tevreden naar mijn auto terug.

Het is misschien al twintig jaar geleden dat ik voor het eerst een roodborsttapuit hoorde. Manlief en ik liepen langs een kustpad in het westen van Engeland en hoorden steeds een apart geluid. Toen we vroegen aan andere wandelaars wat dat was, vertelden ze dat het de Stonechatter was. Je hoort als het ware steentjes tegen elkaar aan ketsen. Het is grappig maar zoiets vergeet je dan ook niet meer. In de duinen hoor je ze meestal eerder dan dat je ze ziet.
Vanaf september oktober vertrekken ze naar Frankrijk, Noordwest Europa en Noord Afrika om in februari weer terug te keren naar hun broedgebied. In de tussentijd heb ik altijd de foto’s nog 🙂 Hieronder plaats ik een foto die ik zelf erg mooi vind.